Als allerlaatste van de lijsttrekkers wil ik op dit moment en op deze plek ook mijn persoonlijke reactie op de verkiezingsuitslag met u delen.

Ja, inderdaad, nu pas. Omdat ik denk dat het, juist in de politiek, soms goed is even afstand te nemen in plaats van gelijk in emotionele soundbites te gaan staan dealen, waar nog bijkomt dat ik al op dinsdagavond, toen bleek dat er in geen van de grote NOS-tv-debatten ruimte voor mij zou worden ingeruimd, besloot wat me time te nemen, temeer omdat het vooruitzicht een groot deel van de woensdagavond en –nacht door te moeten brengen in een horeca-etablissement, omringd door mijn aanhang, in de hoop dat een of andere verslaggever die niemand ooit op tv had gezien mijn tranentrekkende vragen zou gaan stellen over het feitelijke resultaat – althans eerste exitpoll, althans eerste officiele prognose op de feitelijke uitslag – terwijl die aanhang op mijn kosten bier stond te slempen en op hoge toon gesprekken stond te voeren over welke crypto het beste is om nu in te beleggen, en Feyenoord of PSV vraagteken uitroepteken, dat dat vooruitzicht mij echt even teveel werd.

Zeker ook omdat het resultaat niet was wat wij ervan verwachten, dat kan ik hier wel toegeven. Maar ik blijf erbij: juist een partij die in geen enkele peiling vooraf feitelijk genoemd werd (mean, lean en ongezien, fijne zin van ons socials-team), juist een partij die dacht en denkt in aantal stemmen en niet in aantallen zetels, juist een partij die niet links is, niet rechts, niet recht-door-zee, maar menselijke waardes als vriendelijkheid, drinkwater voor iedereen, postbezorging binnen twee dagen, betere weersvoorspellingen en natuurlijk (zoals elke VVD-stemmer) keihard eigenbelang voorop stelt, had het veel beter kunnen doen. Moeten doen, zelfs.

Waarna de vraag van verantwoordelijkheid voor de uitslag natuurlijk direct opkomt. Ik neem die verantwoordelijkheid, geachte kiezer, ik loop daar niet voor weg, ik ga u niet met tranen in mijn stem bedanken voor uw inzet en betrokkenheid, om daarna het democratische stokje over te geven aan een nog te benoemen opvolger, al was het maar omdat ik ook zo gauw geen idee zou hebben wie dat zou kunnen zijn. Ik sta voor deze partij, deze beweging, ik geloof in deze partij, ik bén deze beweging. En dat we afgelopen woensdag niet de grootste zijn geworden, sterker nog, dat we niet eens in de buurt van dat scherm van Albert Bos kwamen, betekent natuurlijk op geen enkele manier niet dat we dat niet wel zouden kunnen worden, want dat is zo, of niet zo, al naar gelang of iemand de moeite zou willen nemen te tellen hoe vaak ik niet heb gezegd….Het Kan Wél, zou ik willen roepen, maar zelfs die kreet, zo vaak door mijn wanhopige moedertje geuit in mijn jonge jaren, werd onlangs door een andere partijleider gekaapt. Die ik natuurlijk meteen had moeten feliciteren, maar ik heb nu echt even mijn handen vol aan mezelf.

Wij zijn en blijven als partij beschikbaar om aan te schuiven aan de onderhandelingstafel, ter informatie, formatie, of gewoon een moment van nieuwe inhoudelijke krankzinnigheid na anderhalf jaar BBB.

En nu op naar de gemeenteraadsverkiezingen in maart!