Het kan zijn dat ik er speciaal op let, of gevoelig voor ben, maar ik geloof dat iedereen het best vaak tegenkomt: stukjes menselijkheid, iets doen voor een ander, wat extra aandacht geven aan iemand die dat nodig heeft. Dingen doen voor een ander, gewoon op gevoel, en niet omdat je er zelf beter van zou worden. Dat je terugkomt van vakantie en je planten je meteen duidelijk maken dat de buurvrouw van 4 huizen verderop een paar keer per week is binnengelopen, met haar grote gulle gieter.

Dat ik met een los voorwiel inclusief heel erg lekke en versleten band de fietsenmaker verderop binnenloop, en dat hij, terwijl ik een mooi gesprek heb met zijn beste vriend (over ‘beroemd zijn’ en herkenning en reacties van allerlei mensen), er even snel een splinternieuwe binnen- en buitenband omheen-flanst (ja, dat is een werkwoord, flansen, althans, wel in de wereld van fietsenmakers). Ik ging ook nog op de foto met zijn grijnzende vriend, want ‘zijn vrouw is een echte fan van mij’. En ik vertrok dus binnen 15 minuten weer volledig mobiel.

Dat ik mijn moeder aan de lijn heb – negentig ondertussen, en dat zou je echt niet zeggen, want al die rimpels had ze 15 jaar geleden ook al – en dat ze vertelt over haar dagelijkse wandelingen (3 uur in totaal, ik verzin hier helemaal niks), en dat het weleens voorkomt dat ze, op een hoek, bij een kruispunt, even stilstaat om rustig om zich heen te kijken. Ze is negentig hè, ze heeft de tijd. En hoe vaak het dán voorkomt dat iemand haar vraagt of ze oké is, of ze wellicht verdwaald is? Waarop zij dan antwoordt ‘nee hoor, dank u wel, ik ben niet dementerend, ik ben gewoon heel oud’. Als ze me dat vertelt vind ik het zowel ontroerend, de behulpzaamheid en oplettendheid van mensen, als heel grappig. Meteen daarna hebben we het trouwens weer over het boek dat ze aan het lezen is, of de temperatuur die wat haar betreft nu wel weer een flink stuk naar beneden mag.

Waarom ik deze voorbeelden met u deel? Omdat ik geloof dat heel veel mensen – lezers van deze prachtige krant, stemgerechtigden ook – behoefte hebben aan meer menselijkheid, meer menselijk gevoel in de politiek. Ik denk dat ik niet de enige ben, die in een politiek leider emotie wil zien, twijfel, oprechte betrokkenheid. Ja, ze worden geacht te leiden, en ja, ze staan op de poster en de flyer en schuiven aan de talkshowtafel aan, maar ik zou zo graag minder one liners horen (laat staan posts op X), minder door een team van voorlichters bedachte tactiek en ingestudeerde zinnen (‘ik sta aan jouw kant’, ‘wij staan voor de hardwerkende Nederlander’, ‘we strijden tegen de islamisering’, ‘geef ondernemers meer vrijheid!’), minder hardheid, en meer menselijk gevoel. Menselijk gevoel, voor Gaza, voor ontheemden die op zoek zijn naar een veilige plek, voor mensen die de snelle maatschappij mentaal gewoon niet aankunnen, voor mensen die elke dag de stress van schulden of armoede voelen. Eigenlijk mensen precies zoals wij, inderdaad.