Een paar dagen geleden zag ik beelden uit een slachthuis. Dat is niet goed voor me, omdat ik het bewuste dierenleed te erg vind, omdat ik me niet kan voorstellen dat er een economisch model is dat is gebouwd op het op industriële schaal doden van levende wezens waarmee wij de planeet delen, omdat er zoveel negatiefs en lelijks zit aan dat doden. Ik weet ervan – veeteelt, veetransporten, slachthuizen – ik lees erover, ik deel geregeld mijn mening (en emotie) erover, maar ik kan het eigenlijk niet aan dat met eigen ogen te zien. Dat ergens op mijn harde schijf van visuele herinneringen op te slaan, dat zien en het daarmee nooit meer niet kunnen zien, niet gezien hebben. Zoals dat ook kan voelen met oorlogsbeelden, beelden van geweld tegen mensen, holocaust-beelden of de dagelijkse portie massamoord die we nu al bijna twee jaar lang uit Gaza binnenkrijgen. Het is te erg, eigenlijk zeg je door niet te kijken dat je je gewoonweg niet wílt voorstellen dat mensen dit andere mensen, of andere levende wezens, aandoen. Omdat je zelf ook een mens bent, omdat je daardoor op de een of andere manier medeplichtig bent.

De beelden die ik toch zag zaten in de documentaire BOEROCRATIE – Bezetting van het Binnenhof, die eergisteren zijn eerste vertoning beleefde. Het waren vooral biggetjes en varkens, die gedood werden, hoewel er ook een soort lopende band met kettingen en haken langskwam waarmee, zo te zien, per uur duizenden kippen en eenden aan hun vreselijke einde kwamen. De documentaire gaat over het vreselijke systeem van massaal doden en tot consumptievlees (en diervoeding) verwerken van koeien en kippen en varkens, maar ook over de (financiele) machten achter dat systeem, over hoe die machten tot diep in de politiek zijn doorgedrongen, en daarmee agrarisch beleid bepalen, of het zo ongeveer ontbreken daarvan (de methode-Wiersma, is u vast wel opgevallen de afgelopen 15 maanden). Natuurlijk gaat het dus over de BBB, ontstaan uit de varkens-marketing, en binnen een paar jaar een politieke speler van belang, maar ook in andere landen (VS, Brazilie) weet de agrosector de politiek sterk te beinvloeden en sturen. En nee, dat gaat niet met bebloede vleesmessen, of de dreiging van stroomstootwapens, dat gaat door nette meneren/mevrouwen die lobbyist zijn, en door vaak oncontroleerbare geldstromen die de politiek voldoende nudgen om niet teveel regels te maken, om de controles niet te streng te laten zijn, om te geloven dat die varkens die levend en niet-verdoofd in de machine verdwijnen, dat die eenden die geschopt worden, dat die kippen die in een krat gepropt worden echt nee echt incidenten zijn.

En ondertussen is de grootste slager van de wereld, JBS, in Nederland neergestreken (iets met belastingen), hebben ze Trump zo lang gemarineerd dat ze nu in New York aan de beurs genoteerd staan, is de rol van RABO suspect, wordt ‘voedselzekerheid’ als een onnodig angstbeeld ingezet, en werken partijen als de BBB moeiteloos samen met extreem-rechts. Wellicht viel het u op: terwijl de problemen in de sector – stikstof, landbouwgif, bodem en water, toekomstperspectief agrariers – ongekend zijn, zet de BBB voor de verkiezingen in op de ‘islamisering van Nederland’.

BOEROCRATIE is een aanrader, maar wel met geregeld een heel vieze smaak in de mond.