Het feit dat ik u (bijna) 4 weken niet toesprak op deze plek had volledig te maken met een stukje rust, een stukje herstel, een stuk vakantie aan mijn kant. Camper, Frankrijk, Vendee (doet me altijd denken aan Touretappes met vreselijke zijwind, waaiervorming in het peleton en klassementsrenners die tijd verliezen op een plek waar dat helemaal niet nodig was geweest) en de kust ten zuiden daarvan.

Ik sta, in die weken, grotendeels ‘uit’, hoef niks, heb geen deadlines, geniet van de omgeving, de zon, de hardloopkilometers en natuurlijk de allerliefste die het aandurft, weken met mij in een camper. Soms sta ik even ‘aan’, omdat mijn hoofd nou eenmaal zo werkt. Meestal levert dat poezie op – een gedicht over het gebrek aan menselijkheid in de politiek-anno-nu, voor mijn oudejaarsvoorstelling Ongekend, een liedtekst over tegen alle tegenslag in tóch optimistisch blijven – soms toch (uiteindelijk) een column. Over de onaanvaardbare politieke lafheid aangaande Gaza produceerde ik twee keer een JANSENPRAAT op de socials, maar ook mijn (geregelde) Trouw-thematiek kwam langs. Bij het binnenlopen van een dorp zag ik een bord met Terre saine – Commune sans pesticides. Zelf met mijn aujourd-hui minimale Frans begreep ik dat dat een verwijzing is naar gezonde grond, gezonde aarde, en dat dat bereikt wordt door geen pesticiden toe te staan.

De volgende dag las ik een artikel over de toenemende protesten in Frankrijk tegen het wel toestaan van allerlei pesticiden – ik noem het nogal eens landbouwgif, anderen liever gewasbeschermingsmiddelen – door Macron en de zijnen. Het lijkt er sterk op dat de regering is gezwicht voor sterke druk vanuit ‘de sector’, waarvan ik dan altijd weer denk dat die druk eigenlijk komt vanuit de bedrijven die de RoundUps, parathions en paraquats produceren. Want dat is een miljardenbusiness, want zij maken de boeren wijs dat het niet anders kan, want zij schermen met twijfelachtige rapporten en spelen in op angst aangaande voedselzekerheid. En als u denkt: er is een regeringspartij die al deze dingen ook doet, ja, dat klopt.

Het dorp was trouwens ook nog een Village Fleuris (ondertitel: ‘een nationaal label voor kwaliteit van leven’), overal bloemen en bloeiende planten en bomen, en alle bermen oogden ongemaaid. Prairie, noemden ze dat. Prettig voor insecten, natuurlijk, prettig voor het oog, goed voor kwaliteit van leven.

En juist vanwege dat laatste begrijp ik zo goed dat velen – miljoenen in Frankrijk, wellicht evenveel bij ons – zich verzetten tegen het huidige gifgebruik en –beleid. Omdat het op geen enkele manier te aanvaarden is dat de economische activiteit van de een – leliekweker, bollenboer – jouw gezondheid zo in gevaar kan brengen. We hebben als inwoner van een beschaafd land het recht daartegen beschermd te worden uitroepteken.

Afgelopen donderdag bracht deze krant me natuurlijk (ook) hoop: uitvinders in Groningen, met verheugende bedrijfsnamen als Croptimal en Doorgrond, werken aan een precisielandbouwapparaat dat zieke aardappelplantjes kan (helpen) opsporen (en meteen laten verwijderen) voordat ze hun ziekte verspreiden, en dat betekent weer dat er tot 90% minder bestrijdingsmiddelen nodig zouden zijn.

De politiek gebruikt de belofte van innovatie nog wel eens om verder niks te doen, in Ulrum en omgeving gebeuren gelukkig echt mooie dingen.